نتیجه هشت هفته تمرین استقامتی با شدت بالا و میانه بر متغیرهاي بیومکانیکی استخوان ران در موش صحرایی سالمند نژاد ویستار

خلاصه پیش زمینه: فعالیت بدنی با کاهش سرعت از دست دادن استخوان و قوي تر کردن عضلات، احتمال شکستن استخوان را کمتر می کند و تحریک استخوان، قدرت و تراکم استخوان را افزایش می دهد. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه شدت هاي مختلف تمرین استقامتی بر متغیرهاي منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رت هاي سالمند نژاد ویستار اجرا شد. 441 گرم به صورت تصادفی / مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار مسن 23 ماه با میانگین وزنی 75 تمرین استقامتی با شدت بالا ،(n= براساس وزن اولیه در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط ( 8 80 % سرعت بیشینه، پنج روز در -% 60 % و شدید 110 -% قرار گرفتند. تمرین استقامتی با شدت متوسط با 70 (n= و گروه کنترل ( 8 (n=8) هفته به مدت هشت هفته بود، که مدت و مسافت (حجم تمرین) هر جلسه فعالیت در هر دو گروه برابر اما شدت تمرین متفاوت بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات براي انجام جراحی و استخراج بافت استخوانی فمور بیهوش و سپس تشریح شدند. از آزمون فشار مکانیکی خمش سه نقطه اي براي تعیین تغییرات بر مدولاسیون، حداکثر مقاومت و انرژي شکست و نیروي استخوان ران رت هاي نر استفاده انجام شد. P≤0 / شد. تجزیه تحلیل آماري با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه با سطح 05 ،(p=0/ انرژي شکست ( 204 ،(p=٠/ قدرت استخوان ( 24 ،(p=0/ یافته ها: نتایج نشان داد که این نوع تمرینات تأثیري بر مدولاسیون ( 198 موش صحرایی نر نداشت و بین گروه ها تفاوت معنی داري (p=0/ و نیروي استخوان ران ( 31 (p=0/ تغییرشکل تا نقطه ي حداکثر استحکام ( 89 در این فاکتورها وجود نداشت. نتیجه گیري: به نظر می رسد تغییرات بیومکانیکی استخوان پس از انجام چنین تمریناتی اثربخش نمی باشد و شاید نیاز به دوره هاي طولانی تر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد.

سالمندي، تمرین ورزشی، استخوان، متغیرهاي بیومکانیکی