بديهي است كه روح زهدگرايي و پرهيزگاري به اَشكال گوناگون در تمام آيين هاي روحاني وجود داشته است كه نشان از اعتقادات باطني و معنوي آنان به مبدأ هستي مي باشد . بي ترديد آدمي خواسته است ضمير مضطرب خويش را به امنيتِ خاطر مبدّل سازد و با اتصال به سرچشمه ي عالم هستي از تنش هاي دنياي مادي در امان بماند . البته نگاه قرآن و روايات اسلامي به اين موضوع نگاهي جامع و زيباست و برخلاف صوفي گران افراطي كه توانمندي عقل را ناديده و به دنيا و مواهب آن پشت نموده و به آخرت روي آورده است ، ضمن بهره مندي از قوه ي عقل ، بدون دلبستگي و اظهار بندگي به دنيا ، دنيا را مخلوقي هدفمند و در امتداد سراي باقي و بستري مناسب براي تربيت و رشد عرفان واقعي ( الي الله ) كه در سيره ي پيامبر (ص) و اهل بيت ( عليهم السلام ) و تجلي پيدا كرده است مي داند . بنابراين مقوله ي عرفان و تصوف در حوزه ي اسلام از جامعيت و اعتدال خاصي برخوردار است كه در هيچ يك از اديان وآيين هاي ديگر كه به افراطي گري روي آورده اند به چشم نمي خورد . نگارنده ي اين مقاله بر آن است سرچشمه هاي عرفان و تصوف اسلامي را كه بر دو محور مُوَسّع و ثقل مُقوِّم يعني قرآن و عترت استوار است تبيين وسپس به تأثير اديان در تصوف و نيز به برخي دلايل انحطاط صوفيه اشاره نمايد .
کلید واژگان :تصوف ، قرآن ، عرفان ، پيامبر ( ص ) و عترت ، صحابه ، اديان ، بدعت
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک