ادبیات تعلیمی یكی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین انواع ادبی است كه هدف اصلی آن آموزش است. این اصطلاح از بدو پیدایش به دو معنای خاص و عام به كار رفته است: 1- ادبیات تعلیمی در معنای خاص خود شامل دستورالعمل‌هایی بوده كه به آموزش یك فن یا هنر خاص اختصاص داشته است؛از جمله:« نصاب الصبیان» ابونصر فراهی در لغت، دانشنامه میسری در داروشناسی و طب. 2- در معنای عام به آثاری گفته می‌شود كه موضوع آن مسائل اخلاقی، عرفانی، مذهبی، اجتماعی، پند و اندرز، حكمت و ... است: در بین اشعار سعیدا نقشبندی یزدی ازشاعران قرن یازدهم هجری قمری ومعاصر شاه سلیمان صفوی(1077-1105هـ.ق ، مضامین پیچیده وتعبیراتی بی سابقه،مضمون آفرینی ، لطایفی از سلوک و عرفان ،دعوت به زهد و عزلت و فراغت از دنیای دون، نشانه هایی از عشق و معرفت باطنی،احساسات و عواطف شخصی و گاه نقد های اجتماعی و سیاسی و پندهای اخلاقی جهت رهایی از آشوب ها و گرفتاری های دنیا ،طنز، و ... به چشم می خورد. در این مقاله به شش مضمون شاخص در دیوان او همچون مضامین اخلاقی ، جبر و اختیار، مضامین سیاسی –اجتماعی ، فرهنگ مردم(folklore)، طنز و مضامین عرفانی پرداخته می شود.
کلید واژگان :سعیدا ، ادبیات تعلیمی، عرفان ، طنز، مضامین اخلاقی، شعر سده یازدهم
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک