پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بین كيفيت زندگي كاري و رضايت شغلي در میان اعضای هیات علمی دانشگاه شیراز اجرا شد. روش تحقيق توصيفي- همبستگي بوده. 110 نفر از اعضای هیات علمی با توجه به دانشکده محل خدمت بطور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گرد آوري داده ها عبارت بودند از: پرسشنامه كيفيت زندگي كاري براساس مدل والتون كه شامل 32 گويه و پرسشنامه محقق ساخته رضايت شغلي كه با22 گويه، براساس مقياس 5 درجه اي ليكرت رتبه بندي گرديد. برای روایی پرسشنامه ها از متخصصان مدیریت بهره گرفته شده و برای سنجش میزان پایایی نیز از ضریب آلفای کرونباخ در یک مطالعه مقدماتی روی یک نمونه 30 نفری، پرسشنامه کیفیت زندگی کاری 92/0= α و پرسشنامه رصایت شغلی 88/0 =α بدست آمد. دادهاي تحقيق پس از جمع آوري براساس سوالات تحقيق و با استفاده از ضریب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه تحليل شدند. نتايج حاصل از تحليل دادها نشان داد بين كيفيت زندگي كاري و رضايت شغلي رابطه مثبت ومعني داري وجود دارد، از میان مولفه های کیفیت زندگی کاری، مولفه های قانون گرایی در سازمان، یکپارچگی و انسجام اجتماعی و وابستگی زندگی اجتماعی کاری بهترین پیش بینی کنده های میزان رضایت شغلی اعضای هیات علمی بودند. بنابراین يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه اعضای هیات علمی از كيفيت زندگي كاري راضي هستند و در نتیجه ازمیزان رضايت شغلي بالای برخوردارند.
کلید واژگان :كيفيت زندگي كاري، رضايت شغلي،اعضای هیات علمی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک