تمرکز قطبی امکانات در برخی مناطق و محرومیت برخی مناطق دیگر موجب گردیده تا امروزه نگاه محققین بیش از پیش به سمت شناخت و تحلیل عوامل نابرابری معطوف گردد و توجه ویژه به تفاوت¬های منطقه¬ایی جهت نیل به توسعه پایدار سرزمینی ضرورت یابد. در همین راستا بررسی حاضر بعنوان یک پژوهش بنیادی، با هدف تبیین وضعیت توسعه در مناطق روستایی شهرستان دشتی به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه¬ایی و ابزار جمع¬آوری با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر داده¬های آمارنامه سال 1390 استان بوشهر بوده است که طی آن 59 شاخص در ابعاد مختلف استخراج و به شیوه کمّی با استفاده از تکنیک تاپسیس فازی و بهره¬گیری از نرم افزار SPSS سطح¬بندی میزان توسعه¬یافتگی دهستان¬های شهرستان دشتی به انجام رسید. یافته¬های پژوهش ضمن ترسیم سیمایی نامتعادل از توسعه مناطق روستایی، حکایت از وجود یک شکاف منطقه¬ای عمیق در شهرستان دشتی دارد. به طوری که روند توزیع و دسترسی به منابع در 7 دهستان شهرستان دشتی حاکی از آن است که دهستان¬های خورموج و کبگان به ترتیب دارای بیشترین میزان توسعه و دهستان-های شنبه، چغابور و مرکزی در جرگه مناطق روستایی محروم قرار گرفته¬اند. شواهد همچنین مبین این مطلب است که دهستان¬های طسوج با 379/0 و کاکی با 359/0 در سطح متوسطی از توسعه روستایی قرارگرفته¬اند. نتایج نشان می¬دهد توسعه متوازن مناطق روستایی در شهرستان دشتی مستلزم بازنگری در تخصیص منابع و امکانات، توزیع برابر فرصت¬ها و ارتقای کیفی خدمات در مناطق دورافتاده با هدف آمایش سرزمین می¬باشد.
کلید واژگان :سطح¬بندی، توسعه، شهرستان دشتی، فازی
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک