تفکيک محيطهاي بيابانی از غيربيابانی اغلب بهدليل تنوع بالاي الگوهاي پوشش گياهی، خاک و سنگ در مجاورت یکدیگر دشوار است. مطالعه روند تغييرات اکولوژیک و ژئومورفولوژیک یک منطقه میتواند در تعيين آستانههاي اکوژئومورفيک بهمنظور تفکيک محيطهاي بيابانی از غيربيابانی بر پایه پتانسيلهاي برگشتپذیري و پتانسيلهاي فرسایشپذیري ملاک عمل قرار گيرد. بهطوري که بر اساس نسبت پتانسيلهاي فوق ميزان تابآوري و ارتجاعيت اکولوژیک اکوسيستم دچار تغيير میشود. هدف از این پژوهش جداسازي محيطهاي بيابانی در بخشی از استان خراسان رضوي بر پایه مرزهاي اکوژئومورفيک میباشد. لذا در این پژوهش، با استفاده از چهار نقشه ليتولوژي، پوشش گياهی، ردهبندي خاک و نقشه همبارش، تغييرات نسبت پتانسيلهاي فرسایش- پذیري و برگشتپذیري مورد مطالعه قرار گرفته است. در ابتدا با انتخاب منطقهاي محدود در سطح استان که از لحاظ گرادیان اقليمی و ارتفاعی بيانگر شيب تغييرات باشد، چهار نقشه فوق تفکيک گردید. از دادههاي رقومی TM/ETM و نقشههاي زمينشناسی و خاک در مقياس 4:251111 در توليد نقشههاي مذکور استفاده شده است. به منظور ارزیابی صحيحتر این جداسازي، پيادهسازي یک طبقهبندي نظارت نشده بر روي تصویر سنجنده MODIS از منطقه مطالعاتی، بهخوبی روند تغييرات عوامل اکوژئومورفيکی را همگام با تغييرات چهار نقشه فوق نشان میدهد. بررسی تغييرات اکولوژیک و ژئومورفولوژیک همگی در یک راستا روند تغيير نسبت پتانسيلهاي فرسایشی و برگشتپذیري را در منطقه مطالعاتی تأیيد کردند. نتایج پژوهش مشخصکننده دو آستانه یا گذر اکوژئومورفيک در منطقه مورد بررسی میباشد، گذر اکوژئومورفيک از منطقه غيربيابانی به نيمهبيابانی و گذر اکوژئومورفيک نيمهبيابانی به محيط بيابانی تفکيک شدند.
کلید واژگان :محيطهاي بيابانی، فرسایشپذیري، برگشتپذیري، آستانههاي اکوژئومورفيک.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک