در مقاله حاضر، تأثیر مخارج نظامی بر نرخ بیکاری در کشورهای منتخب درحال‌توسعه طی دوره زمانی 2014-1995 بررسی می شود. به این منظور، نخست یک مدل با حضور متغیرهای اساسی مؤثر بر بیکاری در کنار متغیر سهم مخارج نظامی از GDP طراحی شده و با استفاده از آزمون‌های هم‌‌انباشتگی پانلی، وجود رابطه تعادلی بلندمدت بین متغیرهای مدل به تأیید رسیده و در پایان، از رهیافت میانگین گروهی تلفیقی (PMG)، به منظور اندازه‌گیری رابطه‌های بلندمدت و کوتاه‌مدت استفاده شده است. یافته‌های این تحقیق نشان‌دهنده تأثیر مثبت سهم مخارج نظامی از GDP، بر نرخ بیکاری در کشورهای مورد مطالعه است (تأیید منحنی آبرامز در بخش نظامی). در مقابل، اثر سهم مخارج غیرنظامی از GDP، بر نرخ بیکاری کشورهای منتخب درحال‌توسعه، منفی می‌باشد (عدم تأیید منحنی آبرامز در بخش غیرنظامی).بر اساس سایر نتایج، رشد اقتصادی و نرخ تورم اثر منفی بر نرخ بیکاری داشته‌اند که به‌ترتیب تأییدی بر صحت قانون اوکان و منحنی فیلیپس در اقتصاد کشورهای مورد مطالعه است.
کلید واژگان :بیکاری؛ مخارج نظامی؛ میانگین گروهی تلفیقی؛ کشورهای درحال‌توسعه؛ منحنی آبرامز
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک