اين آزمايش به صورت آزمایش کرت‌های خرد شده بر اساس طرح پايه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تكرار در مزرعه پژوهشی مرکز تحقیقات دشت ناز ساری در سال 1388 اجرا شد. چهار تركيب كودي (F0) N0P0K0، (F1) N23P25K25، (F2) N46P50K50 و (F3) N69P75K75 به عنوان عامل اصلي و چهار تراكم كاشت 50، 60، 70 و 80 هزار بوته در هکتار به عنوان عامل فرعي بود. نتایج نشان داد به طوری که F0 کمترین و F2 بیشترین نسبت مغز به پوسته را داشت. F3 با 4817 کیلوگرم در هکتار و F2 با 3968 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد دانه را تولید کردند. در صورتی که شاهد F0 دارای عملکرد دانه برابر 4528 کیلوگرم در هکتار بود. با افزایش تراکم عملکرد دانه افزایش یافت. در سطوح کودی عملکرد دانه معنی دار نبود. تراکم D50 و D80 به ترتیب کمترین و بیشترین عملکرد دانه و وزن خشک طبق در هکتار تولید کرد. D60 کمترین و D80 بیشترین عملکرد زیستی، کاه و وزن خشک ساقه در هکتار را داشت. شاخص برداشت D60 بیشترین و D50 کمترین بود. در سطوح تراکم، با افزایش تراکم، عملکرد دانه افزایش یافت که دلیل آن بسته شدن سریعتر کانوپی و حفظ رطوبت خاک بود. سرانجام می توان دریافت که در زراعت دیم، آفتابگردان تحت تاثیر مصرف کود ها و ترکیب آنها قرار نمی گیرد و به شرایط بارندگی و خاکی وابسته است و چون برای جذب آب سرعت رشد ریشه را توسعه می دهد کود از دسترس نفوذ ریشه خارج می شود.
کلید واژگان :آفتابگردان دیم، تراکم، ترکیب کودی، عملکرد دانه.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک