اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر بهداشت روان بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک

زمینه و هدف: اختلال دوقطبی به­صورت نوسانات خلق از حالت شیدایی تا افسردگی در نوسان می­باشد. گروه درمانی شناختی بعد از دارو درمانی، دومین روش درمانی کاربردی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبیاست.که در برخی موارد حتی اثر بخش­تر از دارو درمانی می­باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر بهداشت روان بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک انجام گرفت. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی از نوع کار آزمایی بالینی در یک گروه در دو مرحله قبل و بعد آزمون بر روی 21 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک که به صورت تصادفی از بیمارانی که شرایط پژوهش را داشتند انجام گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد بهداشت روان MHC بود. که قبل و بعد مداخله به افراد مورد پژوهش داده شد. مداخلات به صورت جلسات گروه درمانی بصورت هشت جلسه هفته­ای سه بار به مدت 90 دقیقه انجام شد. به منظور دستیابی به نتایج از آزمون استنباطی تی زوج استفاده گردید. یافته ها: با توجه به نتایج مشاهده شده میزان بهداشت روان بیماران بعد از گروه درمانی در مقایسه نمره پیش آزمون به میزان قابل توجهی افزایش یافته بود که بین نمره پیش آزمون و پس آزمون از نظر آماری تفاوت معنی داری دیده شد( 01/0 p<) نتیجه گیری: گروه درمانی شناختی رفتاری می­تواند به عنوان یک روش درمانی مکمل علاوه بر بهبود و کوتاه نمودن سیر بیماری، هزینه­های ناشی از درمان را کاهش می­دهد و موجب بهبود بهداشت روان و عملکرد اجتماعی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی شود.

گروه درمانی، شناختی رفتاری، بهداشت روان، اختلال دوقطبی