مقايسه ميزان پلاسمايی پروگرانولين و ريلکسين در خانم‌های مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کيستيک و نمايه توده بدنی طبيعی با افراد سالم

زمينه: سندرم تخمدان پلی‌کيستيک از بيماری‌های شايع غدد اندوکرين است که 5 تا 10 درصد از زنان سنين باروری را درگير می‌کند. اين سندرم با اختلالاتی از جمله ديابت نوع 2، اختلالات چربی خون و چاقی همراه می‌باشد. پروگرانولين و ريلکسين آديپوکاين‌هايی هستند که در متابوليسم کربوهيدرات‌ها و ليپيدها دخالت دارند. اطلاعاتی از سطح پلاسمايی اين فاکتورها در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کيستيک با نمايه توده بدنی نرمال وجود ندارد که بر اين اساس، مطالعه مذکور طراحی گرديد. مواد و روش‌ها: مطالعه کنونی از نوع توصيفی می‌باشد که طی آن تعداد 39 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کيستيک با نمايه توده بدنی کمتر از 25 بر اساس معيار روتردام به‌عنوان گروه بيمار و 38 زن سالم نيز به‌عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. غلظت‌های پروگرانولين و ريلکسين پلاسما توسط تکنيک الايزا اندازه‌گيری شد. يافته‌ها: غلظت‌های پلاسمايی پروگرانولين و ريلکسين و بعضی از پارامترهای بيوشيميايی در گروه بيمار در مقايسه با گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت ولی افزايش معنی‌داری در ميزان VLDL، تری‌گليسيريد (046/0=P)، انسولين (016/0=P)، HOMA-IR (015/0=P)، تستوسترون (01/0=P) و دهيدرواپی اندروسترون سولفات (034/0=P) در گروه بيمار نسبت به گروه کنترل مشاهده گرديد. نتيجه‌گيری: در اين مطالعه ميزان پلاسمايی پروگرانولين و ريلکسين در گروه بيمار نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت. شايد بتوان چنين استنباط کرد که نمايه توده بدنی نرمال کمتر از 25 و قندخون ناشتای کمتر از 110، سطح پلاسمايی پروگرانولين و ريلکسين در افراد سندرم تخمدان پلی‌کيستيک را تغيير نمی‌دهد. از سوی ديگر تغييرات تستوسترون، انسولين، دهيدرواپی اندروسترون سولفات و HOMA-IR بهترمی‌توانند پيشگويی کننده ابتلا به سندرم تخمدان پلی‌کيستيک و ديابت ناشی از آن باشند.

سندرم تخمدان پلي‌کيستيک، پروگرانولين، ريلکسين، نمايه توده بدني،