مولفه های پست مدرنیسم به مثابه ی سبک در شعر علی باباچاهی

هرگونه تحولی در ادبیات و بویژه شعر وابسته به تغییر و دگرگونی در حوزه ی ذهن و اندیشه ی بشر است و با تغییر ذهنیت فلسفی، معیارهای ادبی نیز دچار تحول و نوآوری می شود. به عقیده ی اندیشمندان، مهم ترین تغییر در ذهنیت بشر در طول تاریخ در دوران معاصر با بروز جنبش پست مدرنیسم پدیدار شده است، چراکه تمام فلاسفه ی بزرگ از افلاطون به بعد، ادعای جست¬وجوی حقیقت و شناخت آن را کرده اند اما اندیشمندان پست¬مدرن، حقیقت را نه قابل حصول و نه مطلوب می دانند و از منظر آن ها، واقعیت ثابت، واحد و پایدار بی معنی است. این برداشت در حوزه ی علوم انسانی دگرگونی های عظیمی را بوجود آورده است. با وارد شدن این نگرش به ادبیات و شاخه های آن، فضایی جدید بر ادبیات جهان حکمفرما شده است. از دهه ی شصت به این سو، به تدریج این دگرگونی ها به دنیای ادبیات فارسی نیز راه یافت و کم کم از حوزه ی داستان و رمان به حوزه ی شعر وارد شد. یکی از این شاعران که با چنین رویکردی به سرودن شعر پرداخت، علی باباچاهی ست که می توان او را به عنوان پیشروترین نماینده ی شعر پست مدرن در ایران دانست. این مقاله بر آن است تا جلوه های سبک پست مدرن را در شعرهای باباچاهی مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد و نشان دهد که شاعر چگونه در فضایی پست مدرن به سرودن این نوع شعر دست یازیده است. تأکید بر مولفه های پست مدرن در شعر باباچاهی به مثابه ی سبک از آنروست که با وجود آنکه بنظر می رسد پست مدرنیسم از امور ثابت می گریزد و عرصه ی جزئیت ها و فردیت هاست اما از آنجا که از دال هایی محوری برخوردار است بناگزیر ادبیات پست مدرن نیز پیرامون همان دال ها شکل می گیرد. از این رو، این مولفه ها را می توان ویژگی های سبکی نه تنها فرد، بلکه دوره ی پست مدرن تعبیر کرد.

پست مدرنیسم، علی باباچاهی، شعر معاصر،سبک، اندیشه.