در مقاله حاضر تلاش شده است كه با بهره گيري از روش تحليلي و با استناد به آيات و روايات مربوطه، درباره موضوعاتي چون خاستگاه محبت در انسان، حدود و ثغور انسان دوستي در اسلام و انگيزه هاي حقيقي و غير حقيقيِ انسان دوستي، به برخي نكات اصلي اشاره گردد تا بر اساس آن بتوان الگوي انسان دوستي اسلامي را به مثابه هدفي تربيتي مطرح نمود. در اين نوشتار اين نتيجه به دست آمد كه در مقابل برخي ديدگاه هاي مادي گرا و سكولار كه روابط انساني را بر مبناي رقابتي ستيزه جويانه و نوع دوستي منفعت طلبانه مطرح مي كنند، در الگوي انسان دوستي اسلامي، مبناي روابط انساني، نوعي محبت با صبغه الهي است كه بدون توقع عوض و پاداش به عموم بندگان خدا ارزاني ميشود و نهايتاً تعالي نوع بشر را به دنبال خواهد داشت. در بخش پاياني نيز بيان شده است كه نظام تربيت اسلامي با انعكاس انسان دوستي در اهداف، برنامه ها و روش هاي تربيتي خود، مي تواند زمينه ايجاد روابط سالم، انساني و مسالمت آميز را بين افراد جامعه مهيا سازد.
کلید واژگان :محبت، انسان دوستي، تربيت اسلامي، هدف تربيتي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک