سنجش نابرابری فضایی سطح سلامت در استان قزوین با استفاده از تکنیک الکتره فازی

یکی از عوامل تأثیرگذار در توسعۀ هر کشوری، بهینه بودن ارائۀ خدمات بهداشت و درمان است؛ این خدمات زمانی مطلوب تر خواهند بود که به طور عادلانه در مناطق مختلف توزیع شوند و رضایت جامعه را فراهم کنند. هدف پژوهش حاضر، تحلیل نابرابری سلامت منطقه ای در استان قزوین است؛ بدین منظور با رویکردی کاربردی و ماهیتی توصیفی و تحلیلی انجام شده است. جمع آوری داده ها با شیوۀ کتابخانه ای و اسنادی صورت گرفته است که مشتمل بر مطالعۀ ادبیات جهانی سلامت، پژوهش های انجام شدۀ پیشین و استناد به سالنامه آماری استان قزوین در سال 1392 هستند. تجزیه و تحلیل داده¬ها با بهره¬گیری از مدل الکتره فازی، مدل جمع وزنی، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب پراکندگی و آزمون تی صورت گرفته است که بدین منظور از نرم-افزارهای Excel و SPSS برای اطمینان از صحت و دقت در محاسبه های بهره گیری شد. محاسبات روش الکتره فازی نشان دهندۀ برتری غالب شهرستان قزوین با 5 امتیاز بر سایر شهرستان های استان است و در جایگاه های بعدی به ترتیب شهرستان های بوئین زهرا با 4 امتیاز، تاکستان با 3 امتیاز، آبیک با 2 امتیاز، البرز با 1 امتیاز و آوج با صفر امتیاز، رتبه های دوم تا ششم را کسب نمودند. محاسبات آزمون تی، ضریب پیرسون، ضریب پراکندگی نیز نشان دهنده نابرابری توزیعی چه در بین شهرستان ها و چه در درون آنها (شهرها و روستاها) است؛ وجود نابرابری در استان قزوین، از توزیع ناعادلانۀ خدمات سلامت و فاصله از دو اصل در دسترس بودن و فراهم بودن بین شهرستان ها و درون آنها حکایت دارد.

سنجش نابرابری، رتبه بندی، سطح سلامت، استان قزوین، الکتره فازی