بررسي تاثير كودهاي نيتروژن و پتاسيم بر عملكرد و صفات وابسته به آن در برنج

راتونينگ يعني رشد مجدد پس از برداشت محصول اول كه يك صفت فيزيولوژيكي اختصاصي است كه در گياه برنج وجود دارد و يك روش موثر جهت افزايش دادن عملكرد و راندمان توليد با هزينه كمتر و عدم نياز به افزايش واحد سطح و همچنين استفاده بهينه از زمين هاي كشاورزي مي باشد. در راه رسيدن به اين مقصود استفاده از عناصر كودي مهم و تقويت كننده، در مقادير مناسب مي تواند مفيد واقع شود. بمنظور بررسي اثرات سطوح مختلف نيتروژن و پتاسيم بر عملكرد راتون برنج، آزمايشي در منطقه املش استان گيلان در سال 1382 اجرا گرديد. آزمايش بصورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با هشت تيمار و سه تكرار انجام شد. سطوح بكار رفته شامل 0، 50، 100 و 150 كيلوگرم نيتروژن خالص در هكتار از منبع اوره و 0 و 100 كيلوگرم پتاسيم (KCL) در هكتار از منبع كلرورپتاسيم بودند. در اين آزمايش صفات عملكرد دانه، تعداد خوشه در مترمربع، تعداد دانه در خوشه، وزن هزار دانه، درصد دانه پر، وزن خشك كاه، عملكرد بيولوژيك و شاخص برداشت (HI) مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان مي دهد كه تاثير نيتروژن روي عملكرد دانه، تعداد خوشه در مترمربع و شاخص برداشت در سطح احتمال %1 و وزن هزار دانه و عملكرد بيولوژيك در سطح احتمال %5 تاثير معني داري داشت. تاثير پتاسيم روي تعداد خوشه در مترمربع، درصد دانه پر و عملكرد بيولوژيك در سطح احتمال %5 معني دار گرديد. اثر متقابل نيتروژن و پتاسيم بر عملكرد دانه در سطح احتمال %1 و بر تعداد خوشه در مترمربع، عملكرد بيولوژيك، درصد دانه پر و شاخص برداشت در سطح احتمال %5 اختلاف معني داري نشان داد. در يك جمع بندي كلي مي توان بيان كرد كه تاثير كود روي عملكرد راتون نسبت به عدم استفاده از آن داراي تاثير مثبت و معني داري بوده است.

راتون، نيتروژن، پتاسيم، عملكرد، برنج