تأثیر تعدیلی آمادگی فرصت یابی حرفه ای بر روابط بین اشتیاق شغلی و اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی با نقش میانجی خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی در دانشجویان پزشکی

هدف این پژوهش تحلیل ساختاری تأثیر تعدیلی آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای بر روابط بین اشتیاق شغلی و اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی با نقش میانجی خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی بود. جامعة آماری شامل دانشجویان پزشکی در کرمان بودند که 185 نفر از آنان با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس‌های اشتیاق شغلی، خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی، اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی و آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از مدل‌یابی معادلات ساختاری با روش کمترین مربعات جزئی انجام شد. مدل اندازه‌گیری شامل پایایی ترکیبی، آلفای کرونباخ، روایی همگرا و واگرا مورد بررسی قرار گرفتند و اصلاحات لازم انجام شد. مدل ساختاری نیز شامل ضرایب معناداری، بارهای عاملی و شاخص ضریب تعیین بود که برای بررسی فرضیه‌ها استفاده شد. یافته‌ها نشان داد متغیر مستقل اشتیاق شغلی بر متغیرهای وابسته اطمینان و خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی اثر معنی‌داری دارد (01/0>p). متغیر میانجی خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی در رابطه بین اشتیاق شغلی و اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی نقش میانجی دارد (01/0>p). با ورود متغیر تعدیل‌گر آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای در مدل، اثر خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی بر اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی معنی‌دار شد (05/0>p). سرانجام، نتیجه‌گیری شد که هم‌افزایی آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای با عوامل مرتبط با شغل (اشتیاق، خودکارآمدی و اطمینان) بر توسعة مسیرشغلی فرد اثر می‌گذارد؛ لذا مطالعة حاضر بر اهمیت توسعة آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای تأکید دارد که می‌تواند به‌عنوان یک توانایی در جهت استفاده از حوادث تصادفی در نظرگرفته شود.

اشتیاق شغلی، خودکارآمدی تصمیم‌گیری مسیرشغلی، آمادگی فرصت‌یابی حرفه‌ای، اطمینان تصمیم‌گیری مسیرشغلی