محمدتقی بهار و حافظ ابراهیم، از معروفترین شاعران ایران و مصر هستند که کمتر کسی با اشعار آنها ناآشناست. آنها شاعری مردمی بودند که دل در گرو وطن داشتند و هدفشان آزادی و سربلندی میهنشان بود. آنها از اینکه کشورشان را در دست استبداد و حکومت های بیگانه می دیدند، دلشان به درد می آمد و سعی می کردند با حداکثر توانایی خود، درد دل خود را با زبان شعر به گوش عام و خاص برسانند. با توجه به وطن پرستی بهار و حافظ ابراهیم، در این مقاله تلاش کردیم که ضمن بیان مختصری از زندگی و سبک شعری این دو شاعر، درونمایه ی وطن و ملی گرایی را از خلال اشعارشان بیابیم و ضمن مقایسه ی دیدگاه های آن دو نشان دهیم که شاعران مردمی با هر زبان و دین و فرهنگی که باشند، باز هم در عشق به وطن و بیزاری از تسلط بیگانه همدل و هم زبان هستند.
کلید واژگان :ملک الشعراء بهار، حافظ ابراهیم، مصر، وطن پرستی، آزادی
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک