عشق عنصری است که عاشق را مجذوب در معشوق میگرداند. و در وجود محبوب ذوب میگردد. عشق نهایت شوق و میل شدید به چیزی است. عشق آتشی است که در قلب و دل عاشق، واقع شود و محبوب را بسوزاند. عشق زنجیرهی ارتباط بین عاشق و معشوق است. انواع مختلفی دارد که در این جا به دلیل عارف بودن دو شاعر، برداشت عرفانی از عشق مورد بررسی قرار میگیرد. عشق از دیدگاه دو شاعرِ عارف، جایگاه ویژه و خاصّی دارد. به خصوص که هر دو، عشق را لازمهی رسیدن سالک به حقیقت میدانند. شناخت مسیر عشق و چگونگی درک آن، در اشعار و نوشتههای "مولانا و حافظ" به فراوانی موجود است. در این مقاله، سعی شده است، که جایگاه عشق از منظر "مولانا و حافظ" با توجه به بیتی از مولانا که در باب عشق فرمود:"عشق از اول سرکش و خونی بُوَد / تا گریزد هر که بیرونی بُوَد" و بیتی از حافظ که در باب عشق فرمود:"الا یا ایها الساقی ادر کأسا" و ناولها / که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها " مورد بررسی قرار گرفته و کیفیّت و اهمّیّت عشق را از نگاه این دو شاعر بیان میدارد.
کلید واژگان :حافظ، مولوی، کیفیت عشق، عشق عرفانی، شاعران ملکوتی.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک