فضاهای باز و سبز شهری، اغلب فاقد ارزشهای مستقیم اقتصادی به نظر می رسند، گسترش ساخت و سازهایی که در کوتاه مدت منفعت کلانتری را در سرمایهگذاری خواهد داشت، باعث بالا رفتن میزان استفاده از زمین در خدمت منافع اقتصادی كوتاه مدت شده است و گسترش فضاهای سبز شهری در مقایسه با سایر سرمایه گذاریها، از حمایت مالی کمتری برخوردار است. این معضل هم در کشورهای توسعه یافته و هم در کشورهای در حال توسعه به خصوص در مراکز شهرها وجود دارد. تعهدات کشورهای توسعه یافته به موافقت نامه ها و منشورهای زیست محیطی، همچنین فشار افکار عمومی که دید آگاهانه تری به مسائل زیست محیطی دارند، ایجادگر انگیزه ای برای شناسایی راه حلهای نوینی در راستای توسعه ی فضای سبز شهری شده است. معماری سبز یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی و برخاسته از مفاهیم توسعه ی پایدار شهري است که از آن می توان در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. استفاده کاربردی از معماری سبز می تواند به عنوان امکان بهره برداری بهینه از زمینهای شهری قلمداد شود. نوشته حاضر به بررسي خصوصيات زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي اين نوع از معماری در توسعه پايدار شهري پرداخته و دستاوردهايي را جهت استفاده كاربردي در شهرهايي که افزایش بهای زمین و کمبود فضای باز و سبز شهری خصوصاً در مراکز شهرها و مناطق پر تراکم، تبدیل به پدیده و چالش مديريت شهري شده است ارائه مي كند و در نهايت با برآورده شدن اين اهداف زمينه توسعه پايدار شهري تحقق پيدا كند.
کلید واژگان :انسان و طبیعت، فضای سبز، معماری پایدار، شهرسازی انسانگرا
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک