درفش در شاهنامه

یکی از شعایر مهم جوامع ،درفش ها و نقش آنهاست. این نقش ها حامل مفاهیم والای مورد احترام مردم هر سرزمین است. لفظ درفش، رایت، عَلم و بیرق ، معادل پرچم امروزی است. آنچه امروز پرچم می نامیم، در ادبیات فارسی تا قبل از قرن پنجم در معنی طره ی مو، گیسو و منگوله ی ابریشمین و آویزه ای بوده که از عَلم می آویخته اند ومعادل درفش نبوده است . فردوسی در کنار نقل تاریخ حماسی ایرانیان با نمودن نقش ها و تمثال های ایرانی، نقش درفش های ایرانیان ، که متضمن توتم ها و نمادهای باستانی اقوام مختلف ایران است،را نمایانده است. در شاهنامه، شاه ایران، درفشی خورشید پیکر و رستم رایتی سبز با نقش اژدها و آن دیگری بیرقی سرخ فام منقش به نقش شیر دارند. این تحقیق از راه توصیف نقش های درفش های ایرانیان، در آوردگاه رستم و سهراب وفرود سیاوش، در جستجوی رابطه ی نقش درفش با تاریخ اسطوره ای ایرانیان است. فرضیه ی اساسی این تحقیق بر این نکته استوار است که با آنکه نقش درفش با توتم قبیلگی و نشان خانوادگی اقوام ایرانی مرتبط بوده است، افراد می توانسته اند به میل خود نقش جداگانه ای برگزینند.

شاهنامه ، فردوسی، درفش، پرچم، توتم