نظریه ها و مدل های توانمندسازی نیروی انسانی

انسان به عنوان رکن اساسی توسعه سازمانی، در چارچوب فعالیتهای گروهی و سازمانی خود ایفاگر نقش مهم و پراهمیت است. امروزه، رشد و توسعه سازمانها، در گرو به کارگیری درست منابع انسانی است. نظریه پردازان علم مدیریت با شناخت انسان به عنوان یک عنصر پیچیده در سازمان، عامل انسانی را به عنوان مهمترین عنصر برای حفظ موجودیت و بقای سازمانها می دانند و توجه روزافزونی به منابع انسانی، به عنوان یک ابزار نیرومند در تغییرو تحولات سازمانی کرده اند. بنابراین استفاده از راهکارها و مدل های علمی به منظور افزایش توانایی نیروی انسانی یکی از مهمترین راهبردهای افزایش کارایی و اثربخشی سازمانی می باشد. به طوریکه توانمندسازی منابع انسانی، ابزاری است بسیار کارآمد برپایه نگرش تحول ساز مدیریت به گونه ای که با به‌کارگیری آن ، سازمانها می توانند گامهای بسیار بلند و سریعی در مسیر توسعه و رشد بردارند. از آنجا که انسان محور تحولات سازمانی است، برای دستیابی به تراز بالندگی قابل قبول سازمانی باید به ارتقای تراز منابع انسانی پرداخت و آنها را از درون رشد داد که این مهم از راه راهکارهایی مانند ارتقای سیستم شایسته سالاری، سیستم توسعه شغلی، سیستم غنی سازی شغلی‌، سیستم مشارکت، سیستم توانبخشی نیروی انسانی، سیستم عقلانیت رفتاری و ایجاد ذهنیت فلسفی ، امکانپذیر است بر اساس راهبردهای مکانیکی، ارگانییک و سرمایه اجتماعی امکان پذیر می باشد.

توانمندسازی، کارایی، اثربخشی، مدیریت، سازمان، سرمایه اجتماعی، دیدگاه ارگانیکی، دیدگاه مکانیکی