اگرچه حدود دو سوم سطح کره زمين را آب فرا گرفته است، اما منابع آبهاي شيرين جهان بسيار محدود است. با توجه به رشد فزاينده جمعيت و گسترش صنايع، نياز به اين ماده حياتي روز به روز بيشتر مي شود. آب يکي از منابعي است که در توليد محصولات کشاورزي نقش مهمي را ايفاء مي کند و چنانچه به صورت صحيح مديريت نشود محدوديت زيادي را در مصرف آب شرب و کشاورزي بوجود مي آورد. در ايران بيش از 93 درصد منابع آب شيرين در بخش کشاورزي مصرف مي شود. از اين رو هرگونه تلاش در بخش کشاورزي بعنوان بزرگترين مصرف کننده آب و به ويژه زراعت برنج بعنوان پرمصرف ترين گياه و رايج ترين کشت در شمال کشور که بيش از 75 درصد سطح زير کشت برنج کشور را تشکيل مي دهد، قابل توجه مي باشد. در مديريت جديد، رژيم هاي مختلف آبياري متناسب با فيزيولوژي گياه در جهت افزايش محصول، کاهش مصرف آب، بالا بردن راندمان آبياري، کنترل علف هاي هرز و جلوگيري از مانداب شدن اراضي شاليکاري اعمال مي شود. با عنايت به تحقيقات انجام شده با قاطعيت مي توان آبياري متناوب را بهترين شيوه در شرايط کنوني دانست، زيرا علاوه بر کاهش مصرف آب آبياري، از اتلاف آب در زراعت برنج جلوگيري مي کند.
کلید واژگان :بهينه سازي، آب، اراضي شاليزاري، عملکرد، بهره وري.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک