مدح و ستایش اهل بیت (ع) در میان شاعران فارسی، به آغاز شعر فارسی برمی گردد. شاعرانی چون کسایی مروزی و فردوسی که گرایش شیعی و علوی داشتند. این نگرش در دوره های مختلف با فراز و فرودهایی همراه بوده است. بعد از صفویه و روی کار آمدن حکومتی شیعی، حجم و گستردگی بیشتری گرفت تا اینکه در اوایل این سده با رواج اندیشه های غربی، کمرنگ تر شد. اما بعد از انقلاب اسلامی ایران، این رویکرد در شعر فارسی وسعت و دامنه ی زیادی گرفت. در این میان امام رضا(ع) جایگاه ویژه ای دارد؛ چرا که ایشان تنها معصومی است که مهمان سرزمین ایران است. به همین دلیل شاعران در جای جای سخنان خود با عشق و علاقه ای بی نظیر از امام و مولای خود سخن گفته و از آن حضرت تجلیل کرده اند. هنگام بررسی اشعار یک شاعر یکی از مسائلی که باید مورد توجّه قرار گیرد، محتوا و درون مایه های شعری است. اگر تصویر و موسیقی به طور غیرمستقیم نمایانگر روحیه ی شاعر است، موضوع و محتوای شعر به طور مستقیم افکار و عقاید او را منعکس می کند. آن چه در این جستار مورد بررسی قرار گرفته، محتوا و درون مایه های چند شعر نو فارسی است که به ستایش امام هشتم (ع) پرداختند. از ویژگی های این اشعار توصیف شخصیّت امام و زندگی ایشان است. اشاره به شهادت ایشان، وصف حرم و بارگاه مطهّر، لعنت و نفرین بر مأمون و گاهی اشاره به فلسفه ی امام از دیگر ویژگی های برجسته ی این اشعار است.
کلید واژگان :امام رضا، شعرنو، شعرمذهبی، محتوا، اندیشه.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک