کاربرد مدل ضریب مکانی در ارزیابی کاربری اراضی شهری کلانشهر اهواز

امروزه با توجه به توسعۀ روز افزون شهرها و عدم تعادل در پراکنش کاربری ها، ساماندهی کاربری اراضی شهری از اهمیت بسیار زیادی برخورداری است. کاربری اراضی شهری و چگونگی توزیع فضایی- مکانی آنها، یکی از مهمترین کارکردها به منظور استفادۀ بهینه از فضای شهری است. این تحقیق با راهبردی کاربردی و درون مایه ای توصیفی- مقایسه ای انجام شده است که ضمن ارزیابی کاربری های شهری در سطح مناطق 8 گانه شهر اهواز از لحاظ تفاوت های مکانی، کاربری هایی که تعادل توزیع کاربری ها را بر هم زده اند نیز مشخص شدند، برای رسیدن به اهداف پژوهش از دو روش ضریب مکانی (LQ) و شاخص ویلیامسون (CV) استفاده به عمل آمد. داده های مورد نیاز از طرح راهبردی توسعه و عمران (جامع) شهر اهواز در سال 1391 اخذ گردید. نتایج ارزیابی بیست و سه کاربری مختلف در کلانشهر اهواز نشان می دهد که سرانه کاربری های مسکونی، تجاری، آموزشی، تأسیسات و تجهیزات، ورزشی، فضای سبز و بهداشتی- درمانی از متوسط میانگین کشوری پایین تر بوده و کاربری های صنعتی، حمل و نقل و انبارداری، گردشگری- تفریحی و اداری- نظامی از میانگین کشوری بالاتر می باشد؛ همچنین توزیع کاربری ها در سطح مناطق شهر اهواز نامتعادل است که کاربری های آموزش تحقیقات و فناوری، تاریخی، نظامی، فرهنگی هنری، تفریحی گردشگری، صنعتی، تأسیسات و تجهیزات، حمل و نقل و انبارداری، باغات و کشاورزی و ساختمان های متروکه و مخروبه نقش پررنگ تری در این عدم تعادل ایفا نموده اند.

ارزیابی، کاربری اراضی شهری، مناطق شهر اهواز، مدل ضریب مکانی، شاخص ویلیامسون