اوضاع خاص سیاسی و اجتماعی عصر مشروطه، سبب ظهور شاعرانی شد که مهم ترین مضامین شعری آنها، اشعار وطنی و مهم ترین دغدغه شان، مبارزه با نیروهای مستبد داخلی و خارجی بود که استقلال و آزادی کشور را به مخاطره می افکندند.در عصر مشروطه رخ دادهايي مانند جنگ جهاني اول، ورود استعمار انگليس و روس به ايران، استبداد داخلي، شكست‌هاي پي در پي از بيگانگان و جدا شدن قسمت‌هاي وسيعي از ايران زمين، جريان موسوم به روشن فكري و دين ستيزي، وجود حاكمان و دولتمردان نالايق و... توجه شعراي واقعي و فرزندان راستين ميهن را بيش از پيش به دفاع از حيثيت و كيان ايران زمين معطوف داشته و در نتيجه شاهد گسترش بي نظير مضامين و درون‌مايه‌هاي وطن دوستي، ميهن پرستي و پايداري در راه دفاع از سرزمين و ميهن در شعر و ادب اين دوره هستيم. مقاله‌ي حاضر درصدد است با بررسي شعر عصر مشروطه در ديوان برخي از مهم‌ترين شاعر اين دوره «ملك الشعراي بهار، ميرزاده عشقي، عارف قزوینی، فرخي يزدي» و به بررسي و تحليل بازخورد مفهوم ميهن پرستي و دفاع از سرزمين در اشعار ايشان بپردازد. مبارزه با استبداد داخلي، دعوت به آزادي، پرهيز از تفرقه، ستايش اتحاد، قيام عليه استعمار خارجي، مخالفت با قراردادهاي يك جانبه و... از جمله مسائلي است كه در اين زمينه مورد بررسي و كنكاش قرار مي‌گيرد.
کلید واژگان :عصر مشروطه، وطن دوستي، پايداري، استعمار ستيزي، ادب معاصر فارسی
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک