نابرابری‌های منطقه‌ای به معنای عدم تعادل در ساختار فضایی مناطق بوده و بر اساس ادبیات اقتصادی، نابرابری‌های موجود در بهره‌وری صنعتی از جمله مهم‌ترین دلایل وجود چنین نابرابری‌هایی قلمداد می‌شود. بر همین اساس، این مطالعه به ارزیابی بهره‌وری صنعتی در مناطق ایران در دوره زمانی 1393-1382 و بررسی روند همگرایی/واگرایی آن‌ها می‌پردازد. به منظور محاسبه بهره‌وری، از شاخص بهره‌وری دیویژیا و برای بررسی همگرایی یا واگرایی مناطق، از پنج شاخص پراکندگی شامل دامنه تغییرات، واریانس، انحراف استاندارد، خطای استاندارد میانگین و ضریب تغییرات استفاده شده است. بر اساس نتایج، استان‌های بوشهر و کهگیلویه و بویراحمد به ترتیب دارای بالاترین و پایین‌ترین سطوح بهره‌وری بوده و روند تغییرات شاخص‌های پراکندگی نیز دلالت بر همگرایی مناطق در ابتدای دوره مورد بررسی و واگرایی آن‌ها در انتهای این دوره دارد. در مجموع و با در نظر گرفتن سال‌های ابتدایی و انتهایی، می‌توان واگرایی مناطق را مشاهده نمود. استان کردستان نیز روندی با نوسانات شدید را در بهره‌وری صنعتی تجربه نموده و در مجموع، در گروه استان‌های با کمترین سطوح بهره‌وری صنعتی جای گرفته است. بنابراین و از بعد سیاست‌گذاری، این نتایج مبین ضرورت برنامه‌ریزی در جهت کاهش شکاف بین بهره‌وری صنعتی مناطق کشور در جهت دست‌یابی به تعادل‌های منطقه‌ای مندرج در اسناد بالادستی است.
کلید واژگان :بهره‌وری صنعتی، روند همگرایی/واگرایی، مناطق ایران، استان کردستان.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک