بررسی تطبیقی سبک های معماری ایرانی در دوره بعد از اسلام با معماری و شهرسازی معاصر

معماری ایرانی از کم نظیرترین هنرهایی است که در طول قرون آثار بی بدیلی از خود بر جای گذاشته و سهم بسزایی در پیشرفت فن و هنر معماری در جهان داشته است. در هزاران سال قبل تاکنون پیوسته این هنر در ارتباط با مسائل گوناگون توسعه و تکامل یافته است. در طول تاریخ در ساخت بناهای مذهبی و غیر مذهبی شیوه های متفاوتی پدیدار شده است که هر یک جلوه و نمادی خاص داشته و یکی در ادامه ی دیگری بوده است. در معماری ایرانی شش شیوه ی پارتی، پارسی، خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی رواج داشته که از آن میان چهار شیوه ی اخیر مربوط به دوران اسلامی هستند و نقش عمده ای در تکوین و تشکیل بناها داشته اند. شهرسازي نیز به عنوان یک علم و هنر پویا در ایران اسلامی همواره تغییراتی به همراه داشته که این تغییرات ناشی از ترکیب جامعی از عناصر با تأثیرات متفاوت بوده است. ارتقاي علمی، صنعتی، تجاري، امنیتی و زیرساختی تا اراده و نظر حاکمان هرکدام می تواند به عنوان عنصري تأثیر گذار شناخته شود. بر این اساس باید گفت چون در طول تاریخ ایران اسلامی شرایط جامعه متفاوت بوده به تبع آن شهرسازي نیز در دوره هاي مختلف روندي ثابت نداشته است، دوره های مذکور هرکدام با عنوان سبک شناخته می شوند. هدف از این پژوهش شناسایی سبک هاي مختلف معماری ایرانی- اسلامی به منظور مقایسه انواع مختلف آن است .روش پژوهش، تفسیري تاریخی و بر اساس اطلاعات کتابخانه اي و تحلیل محتوا انجام شده است. پژوهشگر تعدادي از تفاوت هاي موجود در این سبک ها را روشن نموده و در نهایت با استناد به تمایزات مذکور به بررسی تطبیقی میان پنج سبک خراسانی، رازي، آذري، اصفهان و تهران پرداخته است.

سبک های معماری، تمایزات سبک ها، معماری ایرانی- اسلامی، معماری و شهرسازی معاصر