قدرت نمایی و اوباشگری در حقوق کیفری ایران

احساس امنیت به‌عنوان پدیده ای روانشناختی- اجتماعی، همواره مهم ترین اولویت و ارزش برای حاکمیت یک کشور محسوب می شود. ظهور اراذل و اوباش و افرادی که در جامعه قدرت¬نمایی می کنند در یک جامعه نشان از یک مسئله اجتماعی است به عبارتی قدرت¬نمایی و اوباشگری به‌عنوان یک مسئله اجتماعی از آشکارترین جلوه¬های خشونت در سطح جامعه است. اراذل و اوباش، افرادی عمدتاً سابقه دار هستند که با تشکیل باند، گروه و یا شخصاً در اماکن و معابر، باعث اخلال در نظم می¬شوند و با شرارت، زورگویی، قمه¬کشی و آزار مردم، مرتکب جرم می¬شوند که وجود این افراد باعث سلب آسایش و امنیت از مردم می¬شود و پلیس وظیفه دارد با این افراد و با توجه به ماده 3 قانون ناجا (که هدف از تشکیل نیروی انتظامی، استقرار امنیت و آسایش عمومی و فردی است) و طبق قوانین کیفری برخورد نماید. مواد 617 و 618 و 683 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات¬های بازدارنده) به مقوله قدرت¬نمایی و اوباشگری پرداخته است و م 618 ق.م.ا بیان می¬دارد هر کس با هیاهو و جنجال یا حرکات غیرمتعارف یا تعرض بر افراد موجب اخلال نظم و آسایش و آرامش عمومی گردد یا مردم را از کسب و کار باز دارد به حبس از سه ماه تا یک سال و تا (74) ضربه شلاق محکوم خواهد شد. پدیده قدرت¬نمایی و اوباشگری دارای ویژگی های خاص خود می¬باشد و تعریف دقیق از گروه های بزهکاری اراذل و اوباش و تشخیص مصادیق آن، نحوه ی مبارزه با این گروه ها نیازمند بررسی همه جانبه دارد که در این گفتار با نگاه تحلیلی و موشکافانه به این موضوع و شناخت جسارت های وابسته به آن نیز و نیز بررسی این پدیده در بستر فضای مجازی، گامی موثر در جهت شناخت دقیق ماهیت آن برداریم.

امنیت، قدرت نمایی، اوباشگری، بزه های مشابه.