جاده به عنوان یک زیرساخت نقش اساسی در توسعه کشورها دارد. پیشرفت علم و استفاده از تکنولوژی‌های جدید در روسازی، فرآیند "طراحی، اجرا و بهره‌برداری" را به میزان قابل تاملی بهبود داده است. روسازی راه در صورتی می‌تواند نقش خود را به درستی ایفا کند که دو ویژگی داشته باشد، اولاً، طراحی مناسب، ثانیاً، برآورد صحیح عملکرد آتی. پژوهش پیش‌رو در زمینه برآورد عملکرد روسازی براساس "عمر روسازی" انجام شده است. عمر باقیمانده یک روسازی بر حسب سال و به صورت "مدت زمانی که روسازی می‌تواند با کیفیت مناسب خدمت‌دهی نماید" تعریف می‌شود. در این مقاله مدل جدیدی برای برآورد عمر باقیمانده روسازی با کمک رگرسیون ماشینِ بردارِ پشتیبانِ بهینه‌سازی ارائه شده است. ورودی‌های مدل مذکور "ضخامت روسازی" (آسفالت، اساس و زیر‌اساس) و "درجه حرارت هوا" می‌باشد. اطلاعات لازم برای ساخت مدل با انجام آزمایش‌های HWD و GPR در قطعه‌ای 42 کیلومتری از محور سمنان- فیروزکوه حاصل شده است. مقایسه مدل پیشنهادی با روش‌های دیگر دقتی بیش از 95 درصد را نتیجه داده است.
