لايه¬هاي معنايي متن قرآن با کدگشايي نشانه‌های زبانی پديدار مي¬گردد. از ميان سطوح مختلف نشانه-شناختي (آوايي، واژگاني، نحوي، بلاغي)، نشانة آوايي در دو لايه دروني و بيروني، به تحليل معناي ضمني نشانه‌ها می¬پردازد. نوشتار حاضر با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی، مهمترین عوامل زایش معانی ضمنی فواصل آیات را در سطح صفات مخارج حروف تشريح مي¬نمايد؛ بدین¬منظور کاربست حروف مجهوره، مهموسه، شديد و نرم از مؤلفه¬هاي آواي بيروني است. رهيافتهاي حاصله آنکه، واکاوي اين نشانه، نه تنها موجب کشف معانی نهفته در متن به تناسب بافت موقعیتی کلام مي¬گردد بلکه دریچه‌ای نو به سوی اعجاز زباني قرآن می‌گشاید.
