تحلیل دسترسی به خدمات آموزشی شهری از دیدگاه عدالت فضایی در شهر زنجان

عدالت فضایی در شهر، زمینه‌ساز حفظ منافع گروه‌های عام و خاص به منظور گسترش بهینه منابع شهر، درآمدها و هزینه‌هاست تا در راستای راهبرد فقرزدایی گام برداریم و در چشم‌انداز ترسیم‌شده، نظاره‌گر تبعیضات اجتماعی نباشیم. بروز نابرابری فضایی مناطق شهری از جهت توزیع عادلانه‌ی خدمات آموزشی شهری یکی از این تبعیضات اجتماعی است. یکی از روش‌های بهینه ارائه‌ی خدمات، تقسیم یک شهر به عنوان یک سیستم به مناطق مختلف و ارائه‌ی خدمات شهری متناسب با ویژگی جمعیتی است. با بررسی‌های صورت گرفته شهر زنجان با نرخ رشد بیش از 2 درصد از جمعیت 286295 نفر در سال 1375 به 349713 نفر در سال 1385 افزایش یافته است این روند افزایش آهنگ خدمات‌رسانی آموزشی را نامتعادل کرده و نیازمند بررسی و کاوش عدالت فضایی و اجتماعی این شهر است. هدف از این مقاله بررسی وضعیت توزیع فضایی دسترسی به خدمات آموزشی در مناطق شهری زنجان است. در این پژوهش با استفاده از افزونه‌ی V4 SANET فاصله تک‌تک نقاط بلوک‌های آماری تا تمامی نقاط آموزشی محاسبه گردید. برای تحلیل الگوی سراسری توزیع مکانی دسترسی به خدمات آموزشی و جمعیت دانش‌آموز از آماره‌های سراسری G عمومی گتیس/اوورد General G) (Getis-Ord و I موران (Moran's I) و برای متغیرها از آماره محلیGi* گتیس-اوورد (Getis-Ord Gi*) برای بیان الگوهای محلی استفاده شد. نتایج حاکی از کاهش دسترسی‌ها از مرکز به پیرامون به خدمات آموزشی و عدم توزیع فضایی مطلوب خدمات آموزشی بر اساس جمعیت دانش‌آموزان است.

عدالت فضایی، خدمات آموزشی شهری، تبعیضات اجتماعی، شهر زنجان