در ارتباط انسان با طبيعت گياهان و فضاي سبز از ديرباز، يكي ازنيازهاي اصلي در فضاي زندگي بشر بوده كه با گسترش شهرها، زندگي شهرنشيني و فزوني آلاينده هاي ناشي از فعاليت هاي انساني اهميت خود را در بعد مادي و معنوي زندگي انسان بيشتر نشان داده است. در توسعه پايدار شهري توزيع متناسب فضاي سبز با توجه به پراكندگي متوازن جمعيت يكي از اصول برقراري عدالت جغرافيايي است. هدف اين پژوهش بررسي جايگاه فضاي سبز مناطق شهر شيراز در ارتباط با چگونگي توزيع جمعيت با توجه به رويكرد توسعه پايدار مي باشد. روش تحقيق اين پژوهش بر اساس هدف كاربردي وبر اساس ماهيت توصيفي- موردي است كه در بررسي عدم تعادل پراكنش جمعيت در سطح مناطق شهر شيراز و ارتباط مستقيم آن با توزيع فضاي سبز شهري از ضريب آنتروپي و مدل تبديل كوييك استفاده گرديده است. از يافته هاي اين پژوهش مي توان به مواردي چون عدم توازن فضاي سبز شهري در ارتباط با روند نا متعادل جمعيت در سطح مناطق شهر شيراز طي دوره هاي زماني(1385-1365) بر اساس شاخص ويليامسون اشاره كرد. كليد واژه ها : كاربري فضاي سبز ، توسعه پايدار شهري ،توزيع جمعيت، عدالت جغرافيايي
کلید واژگان :كاربري فضاي سبز، توسعه پايدار شهري، توزيع جمعيت، عدالت جغرافيايي
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک