فضاها و عرصههای عمومی یکی از عناصر ضروری و اساسی زندگی روزمره شهری و مهم ترین بخش شهرها به شمار می روند، در این میان پارک های شهری به عنوان بخش مهمی از فضاهای عمومی و بازنمود زندگی مدرن شهری، محیط هایی برای لذت، تفریح، گذران اوقات فراغت، زندگی اجتماعی و تبادل فرهنگ، افکار، دیدگاه ها، عقاید و نظرات هستند. در دوران معاصر با افزایش فردگرایی، عملکرد اجتماعی بسیاری از فضاهای عمومی از جمله پارک های شهری ازبین رفته است، لذا توجه به محیط کالبدی پارک ها به عنوان محملی برای بازیابی همجواری از دست رفته انسان ها، در جهت نزدیکتر کردن آنان به یکدیگر و جبران بخشی از تعاملات اجتماعی از دست رفته اهمیت بیشتری یافته است. این پژوهش با هدف شناسایی ابعاد مؤثر بر اجتماع پذیری پارک های شهری، قصد دارد با سازگاری هرچه بیشتر شرایط کالبدی و معنایی محیط پارک های شهری منطبق بر نیازها و خواسته های کاربران فضا، پارک ها را تبدیل به فضایی جامعه‌پذیر سازد. لذا پس از بررسی سوابق موضوع در بخش مبانی نظری، با استخراج شاخص های مؤثر اجتماع پذیری در محدوده مورد مطالعه از طریق نظرسنجی ارزیابی گردید. در بخش نظرسنجی پاسخ دهندگان به صورت تصادفی ساده، وبه تعداد 384 نفر انتخاب گردیدند. داده‌ها با استفاده از نرمافزار آماری spss تحلیل گردیدند و روابط معنادار بین متغیرهای دخیل در اجتماع پذیری، استنباط گردیدند. براساس نتایج به دست آمده از پرسشنامه ها، بین شاخصهای اجتماع پذیری که شامل معیارهای خوانایی و کیفیت محیط، الگوهای فرهنگی- اجتماعی، منظر وعناصر گیاهی، حیات جمعی وسرزندگی، مدیریت، کاربری های همجوار و آسایش وامنیت روانی و ...را شامل می شود و مطلوبیت اجتماع پذیری در فضای پارکهای شهری ارتباط معناداری وجود دارد. به معنای این که با ارتقای ویژگی های کالبدی پارکهای شهری، اجتماع پذیری نیز بهبود خواهد یافت. بین شاخصهای معنایی محیط نیز که معیارهای سرزندگی، خاطره، آسایش و راحتی، زیبایی، ایمنی و امنیت را دربرمی گیرد و اجتماع پذیری پارک های شهری همبستگی ارتباط معنادار وجود دارد.
کلید واژگان :پارک های شهری، فضای جمعی، اجتماع پذیری، حیات جمعی، سرزندگی.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک