همدلان ناهمزبان ( خداشناسی و سعادت در نگاه عرفانی حافظ و سنت اگوستین)

دو عنصر اساسي اديان، شناخت خدا و تبيين سعادت بشر است. عرفان نيز مدعي شناخت حقيقي خدا و نمودن راه سعادت به بشر است. بي گمان سروده های حافظ يکي از عارفان شاخص مسلمان بيانگر عرفان، انديشه، احساسات دروني و تفکر او نسبت به خداست. سَنت آگوستين نيز که يکي از برجسته ترين عارفان مسيحي است، نگرش، انديشه و احساسات خود درباره رابطه خود و خدا و سعادت بشر را در کتاب اعترافات منعکس کرده است. بررسي آثار اين دو شخصيت برجسته مي تواند هماهنگي و همدلي ارواح و جان های اين دو عارف را گرچه در فواصل زماني و مکاني دور از هم مي زيسته اند، آشکار کند و نشان دهد که جان عارفان يگانه است و تلقّي آنها از خدای واحد و زيبا وسعادت بشر مشابه است. اگرچه زمان و مکان بين آنها فاصله اندازد. در اين پژوهش سعي شده است تا مقايسه ای بين برخي از مشخصه های عرفاني اين دو عارف مسلمان و مسيحي درباره جلوه های خدا ومفهوم سعادت صورت پذيرد. محدوده ی پژوهش، ديوان غزليات حافظ شيرازی و کتاب اعترافات سنت آگوستين انتخاب شده است. به نظر مي رسد تاکنون پژوهشي مستقل درباره ی اين موضوع انجام نشده است.

حافظ، سنت آگوستين، عرفان اسلامي، عرفان مسيحي.