تاملی بر توسعه روستایی در استان تهران

روش هاي کمي ابزاری ایده آل در جهت سطح بندي و سازماندهی فضایی سکونتگاه های روستایی بشمار می آیند. تا جایی که امروزه الگوریتم¬های توسعه ضمن کمک به شناسایی ميزان محرومیت ها، بستر برنامه¬ريزي و کاهش نابرابری¬های درون منطقه ای و دست یابی به توسعه پایدار را برای برنامه¬ریزان و سیاست گذاران فراهم می¬سازند. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح بندی توسعه در مناطق روستایی استان تهران، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص زیربنایی، ارتباطی و خدماتی- اداری براي 162 روستا که از 6 شهرستان بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخای گردیده¬اند با بهره¬گیری از مدل تاپسیس و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعه¬یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه خدمات و امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان تهران گردیده است. بطوری که در شاخص¬های زیربنایی شهرستان شهریار با 85/0 دارای توسعه یافته ترین مناطق روستایی و شهرستان شمیرانات با 17/0 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان تهران به خود اختصاص داده اند. در شاخص های ارتباطی روستاهای شهرستان شهریار با 83/0 بسیار توسعه یافته و شهرستان دماوند با 08/0 کمترین میزان توسعه را دارا بوده اند. در شاخص خدماتی اداری نیز مناطق روستایی شهرستان ساوجبلاغ با 73/0 توسعه یافته و مناطق روستایی ری با 34/0 کمترین میزان توسعه را داشته اند. نتایج همچنین نشان می¬دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های ارتباطی و زیربنایی در مناطق روستایی استان تهران بسیار مشهود است.

توسعه، مناطق روستایی، تهران، تاپسیس