طنز گونهای ادبی است که با دیگر گونههای شوخ طبعی از جمله هجو، هزل و مطایبه پیوندهای مشترک و ناگسستنی دارد. به همین دلیل طنزپژوهانی که در تعاریف خود سعی داشتهاند بین طنز و واژگان پیرامون آن تفکیک و مرزبندی دقیق قائل شوند، معمولاً دچار اغتشاش و سر در گمی شدهاند؛ بویژه اینکه میان طنز در معنی سنّتی آن با طنز مدرن تا حدودی تفاوت است. افصح المتکلمین، سعدی شیرازی(691ـ606 ه.ق) فرمانروای ملک سخن و آموزگار ادب است که از دریچههای مختلف میتوان به آثار او نگریست، از جمله طنز را در آثار وی بررسی کرد. ادبیات پند آموز، جدا از جنبة هنری آن ملال انگیز است؛ زیرا این گونه از فن بیان اغلب با توضیحات تکراری و افاضههای خسته کننده همراه است؛ اما این مسأله در کلام سعدی با وجود اینکه ادب تعلیمی و تربیتی است، دیده نمیشود و حتی خواننده آثار وی از سر شور و شوق، مشتاق مرور آثار وی است. سعدی مفهوم را با لحنهای متفاوت و بالاخص الحان طنزآمیز و مفرّح به مخاطب منتقل میکند. اکثر طنز سعدی در بوستان و گلستان او نهفته است. در این پژوهش پس از گفتاری کوتاه دربارة چیستی طنز، سعی شده است که با توجه به طنز موجود در ادبیات کلاسیک، این مقوله را در آثار سعدی بویژه گلستان بررسی کنیم و به چند هدف برجسته نظیر طنز در برابر پادشاهان و حاکمان ظالم، طنز در نکوهش زاهدان ریایی، طنز در نبرد با لئیمان و افراد پست و تنگ نظر، طنز در نبرد با مفاسد اجتماعی اشاره کنیم.
کلید واژگان :سعدی، طنز، شوخ طبعی، اجتماع، اهداف
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک
جزئیات مقاله
- کد شناسه : 6148293987112049
- سال انتشار : 1393
- نوع مقاله : مقاله کامل پذیرفته شده در کنفرانس ها
- زبان : فارسی
- محل پذیرش : کنگره ملی پژوهشهای کاربردی علوم انسانی اسلامی
- برگزار کنندگان : دانشگاه جامع علمی کاربردی
- تاریخ ثبت : 1395/10/08 19:14:31
- ثبت کننده : معصومه محمدنژاد
- تعداد بازدید : 168
- تعداد فروش : 0