یکی از مهمترین رویکردهایی که در دهه اخیر هم در مدیریت بحران و هم در مدیریت شهری مطرح شده است ایجاد شهرهای تاب آور و مقاوم در برابر بحرانهای مختلف است.تاب آوری یک شهر،به عنوان یکی از ابعاد کلیدی توسعه پایدار شهری،در قابلیت آن شهر برای آمادگی در پاسخگویی و بازیابی در برابر تهدیدات، بلایا و تغییرات شدید و ناگهانی با حداقل اسیب به ایمنی و سلامت عمومی، اقتصاد و امنیت، نهفته است.درراستای بحث مدیریت بحران ذکر این مطلب ضروری است که جامعه تابآور، قادر به پاسخگویی در برابر تغییرات به شیوهای مؤثر و مثبت خواهد بود به طوری که توسعه ظرفیتهای محلی مدیریت شهری، بهره گیری از روشهای مشارکتی به منظور تقویت بافت اجتماعی و آموزش شهروندی در راستای افزایش آگاهی در مقابله با مخاطرات طبیعی، به موازات شیوهها و الگوهای تابآور توسعه، ارتقای ایمنی و تاب آوری شهرها در برابر بلایای طبیعی ضروری است.هدف این پژوهش ارزیابی و تحلیل مدیریت بحران با رویکرد تاب آوری شهری به طور عام می باشد.روش پژوهش در این مقاله به گونه ای است کهابتدا با بررسی منابع مرتبط با مبحث مدیریت بحران و تاب آوری شهری، مبادرت به تدوین نظریه ها، مکتب ها و مبانی کار و همچنین به بررسی اهمیت و ضرورت فرآیند و ارزیابی مدیریت بحران در سطوح مختلف) قبل از وقوع، در حین وقوع و بعداز وقوع( پرداخته شده آنگاه با توجه به تجربیاتعینی به تحلیل موارد مرتبط با بحث پرداخته می شود، تا مشخص شود چه وظایف،اصول،راهکارها و فعالیت هایی در رابطه با مبحث مدیریت بحران وجود دارد.نتایج و یافته های پژوهش نشان می دهد که مسأله تاب آوری شهری به طور عام غالباً در مفهوم مقابله با بحران های ناگهانی و مقاوم سازی کالبدی مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین می طلبد که به عنوان یکی از مهم ترین الویت ها در همه زمینه های شهری و سطوح سیاست گذاریها در بحث مدیریت شهری و مدیریت بحران مطرح شود.
کلید واژگان ::مدیریت،مدیریت بحران،تاب آوری شهری، زمان بحران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک