انواع ادب غِنايي درغزليات حافظ

غزل ، يكي از سرشار ترين حوزه هاي شعر فارسي و يكي از مهم ترين قالب هاي بيان انواع ادب غنايي است كه موضوع و درون مايه ي ويژه و مرزبندي شده اي ندارد و مي تواند در سرايش هر موضوع و مضموني به كار آيد .از ديدگاه ادب غنايي فارسي، غزليات عارفانه و عاشقانه ي حافظ شيراز،نمونه اعلا و استادانه ي غزليات غِنايي فارسي از لحاظ پرداختن به عواطف و احساسات لطيف و عميق شاعرانه است.حافظ بر خلاف شعراي قبل از خود نظير: سعدي ، مولانا و ديگران كه بيشتر به محور عمودي غزل عنايت داشته و شعرشان بيشتر تك موضوعي است ، وي به علت پرداختن به مضامين و موضوعات غنايي متنوع در عرصه ي غزل ، بيشترجانب محور افقي غزل را در نظرمي گيرد و از اين لحاظ، در عرصه ي شعر و غزل فارسي نهضت عظيمي به پا مي كند. با وجود اين خصيصه درشعر حافظ، به روشني مي توان آميزش انواع ادب غنايي اعم از: مباحث اجتماعي،خصوصي(مرثيه فرزند)،فلسفي،هجو، طنز و انتقاد ،خوش باشي، شرح عشق و آزومندي ، وصف معشوق، ستايش رند و رندي، مدح ،شكوه و شكايت، ساقي نامه، اغنتنام فرصت و... را در ديوانش كه در يك زمينه ي كلي عرفاني- عشقي سير مي كند، ملاحظه كرد. مقاله ي حاضر به بررسي و تحقيق در اين زمينه در غزليات حافظ پرداخته است.

حافظ، غزل ، ادب غنایی ، مضامین و موضوعات غنایی