با توجه به رشد روزافزون جمعيت و افزايش تقاضا براي مواد غذايي و همچنين، با توجه به محدوديت هاي عوامل توليد، بر اساس مدل هاي رشد درون زا، بهترين راه افزايش عملكرد در هكتار بخش كشاورزي عبارت است از توجه به فعاليت هاي تحقيق و توسعه، جذب سرريز تحقيق و توسعه شركاي تجاري، و افزايش هزينه هاي آموزش و ترويج. از اين رو، مطالعه حاضر به بررسي تاثير انباشت هزينه هاي تحقيق و توسعه داخلي و خارجي، انباشت هزينه ترويج و آموزش و عوامل سنتي توليد بر رشد ارزش افزوده بخش كشاورزي طي سال هاي 1347 تا 1386 مي پردازد. نتايج مطالعه بيانگر تاثير اندك انباشت تحقيق و توسعه داخلي و همچنين، معني دار نبودن ميزان تاثير انباشت تحقيق و توسعه خارجي بر رشد ارزش افزوده بخش كشاورزي است؛ تاثير ضريب متغير انباشت هزينه ترويج و آموزش كشاورزي بر رشد ارزش افزوده اين بخش نيز معني دار نيست، در حالي كه ضريب متغيرهاي سنتي توليد (انباشت سرمايه مادي و نيروي كار) معني دار است.
کلید واژگان :بخش كشاورزي، ارزش افزوده، مولفه هاي دانش، تحقيق و توسعه، ترويج كشاورزي، آموزش كشاورزي
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک