مقاله حاضر به بررسی تعیینکنندههای قوی اندازه بخش عمومی (دولت) در ایران طی سال‌های 1391-1358 و در شرایط عدم‌اطمینان مدل پرداخته است. به این منظور از رویکرد متوسط‌گیری بیزی برآوردهای کلاسیکی (BACE) به‌دلیل ویژگی‌های مناسب برای درنظرگرفتن فرض عدم‌اطمینان مدل، استفاده شده است. با برآورد 16000 رگرسیون و میانگین‌گیری بیزی از ضرایب، متغیرهای مؤثر مشخص شده‌اند. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که تعیینکنندههای قوی اندازه بخش عمومی در ایران به‌ترتیب عبارتند از: وقفه اندازه دولت، جمعیت (شاخص اندازه کشور)، نرخ رشد درآمدهای نفتی، نسبت مجموع جمعیت کمتر از 15 و بیش‌تر از 64 سال به کل جمعیت، تعداد کارکنان دولت (شاخص بروکراسی) و جهانی‌شدن اقتصادی.
کلید واژگان :
بخش عمومی؛ رویکرد متوسط‌گیری بیزی برآوردهای کلاسیکی (BACE)؛ نااطمینانی مدل
