هدف از این پژوهش بررسي تأثير گرم کردن با دو شدت متفاوت بر میزان پلاسمایی آنزیم¬های ضد اکسایشی و شاخص¬های تخریب لیپیدی، پروتئینی و DNAبعد از فعالیت شدید در دانشجویان غیر ورزشکار بود. تعداد 12 نفر از دانشجویان غیر ورزشکار دانشگاه خوارزمی به عنوان آزمودنی پژوهش انتخاب شدند. ابتدا میزان VO2peakآزمودني¬ها توسط دستگاه گازآنالیزر روی چرخ کارسنج اندازه¬گیری و میزان کار در شدت¬های کم و زیاد گرم کردن محاسبه شد. سپس آزمودنی¬ها در سه جلسه با فاصله 48 ساعت به سه گروه گرم کردن با شدت کم و گرم کردن با شدت زیاد و بدون گرم کردن تقسیم شدند. در ابتدای هر جلسه خون-گیری استراحتی انجام شد. سپس، گروه اول گرم کردن با شدت کم (50%-45% VO2peak) به¬مدت شش دقیقه و سپس اجرای فعالیت شدید و گروه دوم گرم کردن با شدت زیاد (80%-75% VO2peak) و سپس فعالیت شدید و گروه سوم مستقیم بدون گرم کردن فعالیت شدید را انجام دادند. دو ساعت پس از فعالیت شدید خون¬گیری صورت گرفت. در روزهای دیگر به¬صورت متقاطع جای اعضای گروه¬ها عوض ¬شد. از تحلیل واریانس اندازه¬گیری¬های مکرر و آزمون تعقیبی LSDبرای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. یافته¬های پژوهش نشان داد که بین میانگین تغییرات MDA،کربونیل- پروتئین و 8-هیدروکسی 2-دزوکسی گوانوزین و همچنین بین میانگین تغییرات آنزیم¬های ضد اکسایشی SOD، CAT و GPX نسبت به حالت استراحتی در سه حالت تفاوت معنی¬داری وجود داشت. میانگین تغییرات MDA و SOD در حالت گرم کردن با شدت کم کمتر از حالت های دیگر بود ولی این کاهش معنی دار نبود. ولی متغیرهای دیگر در حالت بدون گرم کردن دارای کمترین مقدار و در گرم کردن شدید بیشترین مقدار را داشتند. نتایج پژوهش نشان داد گرم کردن با شدت کم می¬تواند تخریب لیپیدی را کاهش دهد ولی روی تخریب پروتئینی و DNA اثری ندارد. گرم کردن با شدت زیاد نیز می تواند باعث افزایش هر سه نوع تخریب شود. بنابراین در مردان غیر ورزشکار گرم کردن با شدت کم بهتر از شدت زیاد است.
کلید واژگان :گرم کردن، آنزیم های ضد اکسایشی، تخریب لیپیدی، تخریب پروتئینی، تخریب DNA، فعالیت شدید
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک