تامين امنيت غذايي جامعه روستايي يكي از اهداف اساسي در برنامههاي توسعه روستايي است. در همين راستا با توجه به روند رو به گسترش شهرنشيني در كشورمان و تاثيرات آن بر روي سكونتگاههاي روستايي، در تحقيق حاضر به بررسي اثرات روابط اقتصادي شهر و روستا بر امنيت غذايي خانوارهاي روستايي پرداخته شده است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و از نظر ماهيت و روش توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري تحقيق حاضر خانوارهاي روستاهاي شهرستان زنجان بوده است. شهرستان زنجان در سال 1390، داراي 97225 نفر جمعيت روستانشين، 26429 خانوار، 13 دهستان و 248 روستاي داراي سكنه بوده است. 54 روستا با استفاده از فرمول اصلاح شده كوكران بهعنوان روستاهاي نمونه انتخاب گرديد. روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانهاي و ميداني (پرسشنامه) بوده است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي ( آزمون يومن ويتني و تي دوگروهي) و براي محاسبه ميزان امنيت غذايي از روش مقياس ناامني غذايي و سبد غذايي استاندارد و محاسبه روابط اقتصادي شهر و روستا از شاخصهاي مرتبط و به صورت طيف ليكرت استفاده شده است. طبقهبندي وضعيت امنيت غذايي خانوارهاي روستايي نشان داد 31.73 درصد خانوارها داراي امنيت غذايي، 43.1 درصد داراي ناامني غذايي بدون گرسنگي، 15.52 درصد داراي ناامني غذايي با گرسنگي متوسط و 9.65 درصد خانوارها نيز داراي ناامني غذايي با گرسنگي شديد هستند. همچنين روابط اقتصادي بين روستا و شهر در محدوده مورد مطالعه، در مجموع اثرات مثبتي بر روي امنيت غذايي خانوارهاي روستايي نداشته است.
کلید واژگان :ناامني غذايي، پيوند روستا، شهر، اقتصاد روستايي، توسعه روستايي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک