مقایسه دو روش تمرین موازي (پیوسته و گسسته) بر ترکیب بدن، توان هوازي و استقامت عضلانی دانشجویان مرد غیر ورزشکار

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دو روش تمرین موازي (پیوسته و گسسته) بر ترکیب بدن، توان هوازي و استقامت عضلانی دانشجویان مرد غیر ورزشکار بود. روش تحقیق: به همین منظور، 42 دانشجوي غیر ورزشکار داوطلب (سن 91/1±2-/22 سال ،قدی 88/5 ±83/175 سانتی متر و وزن 27/8 ±01/69کیلو گرم ، درصد چربی،33/3±71/13درصد)براي شرکت در این پژوهش به صورت تصادفی به سه گروه مقاومتی استقامتی گسسته(14-n) و کنترل(14-n )تقسیم شدند. شش نوع تمرین قدرتی براي عضلات بالا و پایین تنه با 2 تا 3 دقیقه استراحت بین نوبتها و تمرینات مختلف، و در محدوده زمانی 30 تا 45 دقیقه انجام شدند. این تمرینات با دو نوبت 10 تکراري و 60 یک تکرار بیشینه آغاز شد و با سه نوبت 4 تکراري و 90 % یک تکرار بیشینه پس از دوازده هفته به پایان رسید. تمرینات هوازي نیز در قالب دوهاي تناوبی و استفاده از مسافتهاي کوتاه و بلند، به مدت 20 دقیقه با 70 % حداکثر ضربان قلب آغاز شد و با 45 دقیقه دویدن با 95 % حداکثر ضربان قلب در هفته دوازدهم به پایان رسید. تمرینات موازي به دو صورت استقامتی- مقاومتی گسسته و استقامتی- مقاومتی پیوسته و دو جلسه تمرینی در هفته اجرا شد. براي بررسی تغییرات درون گروهی، از پیشآزمون تا پسآزمون از آزمونt همبسته و براي بررسی تغییرات بین گروهها از روش آماري تحلیل واریانس (ANOVA)و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داري(05/0>P )استفاده شد.نتایج: درصد چربی دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل بطور معنیداري کمتر بود(05/0>P )استقامت عضلانی و توان هوازي(VO2max)نیز در گروههاي تمرینی بطور معنیداري بالاتر از گروه کنترل بود و استقامت عضلانی ناحیه شکم در گروه استقامتی- مقاومتی پیوسته بطور معنیداري بالاتر از گروه استقامتی- مقاومتی گسسته بود(05/0>P )نتیجهگیري: به نظر میرسد براي کسب توان هوازي بالاتر، انجام تمرین استقامتی گسسته از تمرین مقاومتی در مقایسه با تمرین پیوسته مطلوبتر باشد. اما در مورد ترکیب بدن و استقامت عضلانی، ممکن است تمرین پیوسته نسبت به تمرین استقامتی - مقاومتی گسسته اثرات بهتري داشته باشد.

تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی، تمرین موازي، توده بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی