تحقیق حاضر تأثير دو روش درماني ـ ورزشي انعطاف‌پذيري و پلايومتريك در بهبود عارضه گوژپشتي در بين دانش‌آموزان پسر سال اول راهنمايي شهر اهواز را مورد مقايسه قرار مي‌دهد. روش اجراي تحقيق شبه تجربي و روش نمونه‌گيري آن چند مرحله‌اي تصادفي مي‌باشد كه 90 آزمودني در سه گروه (آزمايشي يك، دو و كنترل) قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گيري صفحه شطرنجي بود. در اين پژوهش گروه‌هاي آزمايشي يك و دو تحت اعمال متغير مستقل قرار گرفتند و گروه كنترل در اين مدت هيچ مداخله آزمايشي دريافت نكرد، سپس مقايسه صورت گرفت. از روش‌هاي آماري: ميانگين، انحراف معيار، حداقل و حداكثر نمره و تحليل واريانس يك‌راهه و پیگیری شفه براي تجزيه و تحليل اطلاعات استفاده شده است.
نتايج نشان داد : 1) روش درماني ـ ورزشي انعطاف‌پذيري در بهبود عارضه گوژپشتي مؤثر است، 2) روش درماني ـ ورزشي پلايومتريك در بهبود عارضه گوژپشتي مؤثر است و 3) بين دو روش درماني ـ ورزشي انعطاف‌پذيري و پلايومتريك در بهبود عارضه گوژپشتي تفاوت معني‌داري وجود ندارد (05/0 P). با توجه به یافته های این تحقیق می توان از روشهای درماني ـ ورزشي انعطاف‌پذيري و پلايومتريك در بهبود عارضه گوژپشتی استفاده کرد.
