هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه ي بين حلمسأله و تابآوري با ميزان رفتارهاي پرخطر است. روش تحقيق از نوع عل ي مقايسهاي وهمبستگي بود. جامعه ي آماري دانشآموزان دختر دبيرستاني داراي پيشرفت تحصيلي بالا و پايين در منطقه 9 آموزش و پرورش شهر تهران بود. نمونه ي مورد مطالعه 35 دانش آموز داراي پيشرفت تحصيلي بالا و 35 دانش آموز داراي پيشرفت تحصيلي پايين بود كه به روش نمونهگيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. از مقياس تاب آوري كونور و ديويدسون، مقياس سنجش رفتارهاي پرخطر و پرسش نامه شيوه حل مسأله كسيدي و لانگ براي جمع آوري داده ها استفاده شد. نتايج تحليل واريانس چند متغيره نشان داد بين دو گروه در متغيرهاي تابآوري، حل مسأله و رفتارهاي پرخطر تفاوت وجود دارد. به طوري كه ميانگين نمرات دانش آموزان داراي پيشرفت بالا در مقياس تاب آوري و سبك خلاقيت حل مسأله و ميانگين نمرات دانش آموزان داراي پيشرفت پائين در سبك هاي درماندگي، كنترل و اجتناب از حل مسأله و همچنين در مقياس رفتارهاي پرخطر بيشتر است. نتايج حاصل از ضريب همبستگي نيز نشان داد كه بين رفتارهاي پرخطر و تابآوري در هر دو گروه رابطه منفي وجود دارد. همچنين بين سبك هاي درماندگي، كنترل و اجتناب از حل مسأله در گروه داراي پيشرفت پايين و كنترل و اجتناب از حل مسأله در گروه داراي پيشرفت بالا با رفتارهاي پرخطر رابط هي مثبت ديده شد. اين يافته ها مي تواند در مورد آموزش و ارائه خدمات مشاوره اي دانش آموزان مفيد باشد.
کلید واژگان :تاب آوري، رفتارهاي پرخطر، انگيزه ي پيشرفت
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک