زمينه و هدف: آمادگی خودراهبر در يادگيری و سبکهای يادگيری دو مشخصه يادگيری و فردی مهم در فراگيران است که بايد به منظور طراحی و اجرای آموزش اثربخش مدنظر قرار گيرد. بنابراين، اين پژوهش با هدف تعيين ارتباط سبکهای يادگيری با آمادگی خود راهبر در يادگيری در دانشجويان صورت پذيرفت. روش بررسی: در مطالعه‌ای توصيفی- مقطعی درنيمسال دوم سال تحصيلی 93-1392 همه دانشجويان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی زنجان وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل سه پرسشنامۀ جمعيت‌شناختی، آمادگی يادگيری خودراهبر فيشر و سبک های يادگيری کلب بود. تجزيه و تحليل داده‌های پژوهش با نرم افزار 16 SPSS و روش‌های آمار توصيفی و استنباطی انجام شد. يافته ها: ميانگين و انحراف معيار نمره کل آمادگی خودراهبر دانشجويان 59/15±39/157 بدست آمد و سبک يادگيری اکثر دانشجويان (9/54%) جذب کننده بود. در ميانگين کل آمادگی يادگيری خود راهبری (039/0=p) و حيطۀ خودمديريتی (031/0=P) و حيطۀ خودکنترلی (021/0=p) در دانشجويان با سبک يادگيری مختلف اختلاف معنی‌دار آماری وجود داشت. نتيجه گيری: توجه به اين مؤلفه‌ها با توجه به کمبود علاقه به پرستاری و زياد بودن ميزان انصراف از رشته و خروج از حرفۀ پرستاری، در ارتقای رشته و حرفۀ پرستاری و تربيت پرستاران کارآمدی که يادگيرندگان مادام‌العمر هستند می تواند مؤثر واقع شود.
کلید واژگان :آمادگی خودراهبری، يادگيری، سبکهای يادگيری، دانشجويان پرستاری، زنجان،
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک