اثربخشی رفتاردرمانی شناختی بر سلامت روان بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی شناختی بر سلامت روان بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. مواد و روش‌ها: جامعه آماری شامل همه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در شهرستان همدان بود. در یک طرح نیمه آزمایشی، 30 نفر شرکت کننده به صورت دسترس از بیماران انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت آموزش مهارت‌های رفتاردرمانی شناختی طی 6 جلسه 90 دقیقه‌ای قرار گرفتند، در حالی که در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله­ ای را دریافت نکردند. هر دو گروه در سه مقطع پیش ­آزمون و پس­ آزمون و 1 ماه پس از جلسات درمانی با استفاده از مقیاس ‌افسردگی، اضطراب ‌و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه پس از اجرای مداخله تفاوت معنی­ داری وجود داشت. در واقع، نمرات افسردگی، اضطراب و استرس پس از درمان در گروه آزمایش کاهش معناداری یافت که این تاثیر در دوره پیگیری نیز قابل مشاهده بود. نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج پژوهش می­ توان گفت، در حوزه درمان و زمینه کار با افراد دچار بیماری‌های مزمن و پیشرونده شناخت درمانی گروهی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.

رفتاردرمانی شناختی، سلامت روان، افسردگی، اضطراب، استرس، مولتیپل اسکلروزیس.