سنجش نابرابری فضایی توسعه یافتگی ناحیه ای (مطالعه موردی:استان خوزستان)

امروزه کاهش نابرابری در استفاده از منابع، امکانات و تسهیلات، یکی از مهم ترین معیارهیای اساسی توسعه پایدا ردر سطح مناطق کشور به شمار میرود. پژوهش حاضر با هدف شناخت میزان نابرابری فضایی توسعه به بررسی سطح توسعه یافتگی شهرستانهای استان خوزستان پرداخته است . روش پژوهش، بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی– تحلیلی است . در این پژوهش 35متغیر نرم سازی شده از حوزه های مختلیف فرهنگی،اقتصادی، زیربنایی و ... شناسایی و داده های متناظر با آنها برای 24شهرستان استان گردآوری شد و با بهره گیری ازسه روش تصمیم گیری چند شاتصه؛ یعنی ویکور، تاپسیس و الکترا به ارزیابی و رتبه بندی شهرستان های استان خوزستان بر اساس میزان توسعه یافتگی گردید و به علت عدم همخوانی نتایج به دست آمده از این سه مدل، برای رسیدن به نتیجه دقیق از تکنیک ادغامی کپلند استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل های به عمل آمده نشان می دهد که میزان توسعه در شهرستان های استان متعادل نیست و اختلاف قابل ملاحظه ای میان سطوح توسعه یافتگی شهرستانهای استان وجود دارد؛ به طوری که از مجموع 24شهرستان این استان، 6شهرستان برخوردار، 11 شهرستان نیمه برخوردار و در نهایت 6شهرستان در رده شهرستانهای محروم قرارگرفته اند. این نابرابری فضایی توسعه در شهرستان های استان به خاطر توزیع ناعادلانه شاخص های مختلف فرهنگی، زیربنایی، اقتصادی و ... بوده که بهبود آن در شهرستان های دارای کمبود و محروم ضروری می باشد

نابرابری فضایی، توسیه یافتگی، الکترا، کپلند استان خوزستان