ارزیابی و تبیین میزان دسترسی زنان به فرصت‌های آموزشی در نواحی جنوبی کشور (مطالعه موردی: شهرستان‌های استان بوشهر)

پژوهش حاضر با هدف سنجش میزان دسترسی زنان به فرصت­های آموزشی در شهرستان­های استان بوشهر انجام گردید. این مطالعه به لحاظ ماهیت یک پژوهش کاربردی و از منظر روش­شناسی در زمره تحقیقات توصیفی- تحلیلی قرار می­گیرد. شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه­ایی و ابزار جمع­آوری داده­ها با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر ابزارهای استاندارد شده در قالب جداول و فرم­های رایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن(بویژه سالنامه­ آماری سال 1393 استان بوشهر) بوده است. شایان ذکر است که جامعه آماری پژوهش 9 شهرستان­ واقع در استان بوشهر بوده است که جهت سنجش سطح دسترسی زنان به فرصت­های آموزشی، 19 مولفه در قالب شاخص­های توسعه آموزشی، از آمارنامه رسمی استان، استخراج و با استفاده از تکنیک­ تحلیل مولفه­های اصلی وزن­دهی و سپس با استفاده از روش­های وایکور و تحلیل سلسله­مراتبی خوشه­ای مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل یافته­های پژوهش ضمن تایید وجود شکاف عمیق در توزیع و تخصیص فرصت­های آموزشی بین شهرستان­های استان بوشهر، حاکی از آن است که در مجموع شاخص­ها، تنها شهرستان­های بوشهر ­­با ضریب 0 و گناوه با 12/0 دارای بالاترین سطح توسعه­یافتگی به لحاظ دسترسی زنان به فرصت­های آموزشی بوده و شهرستان­های دیلم با ضریب 84/0، تنگستان با ضریب 89/0 و دیر با ضریب 1 در پایین­ترین سطح دسترسی قرار گرفته­اند. همچنین نتایج سطح­بندی شهرستان­ها نیز نشان داد به لحاظ میزان دسترسی زنان به فرصت­های آموزشی نوعی محرومیت کلی بر فضای استان بوشهر حاکم است.

فرصت‌های آموزشی، زنان، وایکور، بوشهر