از هزار سال با کتاب

ذکاوتی نویسندة آدم‌ها و فضاهای گمشده است. نماهایی محو از جاحظ و ابوحیّان توحیدی و بدیع‌الزمان همدانی و ابومحمد قاسم حریری را تنها در نوشته‌های پراکندة مستشرقان و تذکره‌واره‌های برخی معاصران می‌دیدیم؛ حتی نوشته‌های مایه‌دارِمان دربارة ابن‌سبعین و ابن‌فارض و ورقة بن نوفل و ابونعیم اصفهانی به‌زحمت به چند برگ می‌رسید؛ ذکاوتی بود که با تکیه بر منابعِ اغلب عربی، غبارِ قرون را از سیمای این شخصیت‌ها تکاند و دستاوردهای آنها را در ساختاری روشمند و انتقادی روی دایره ریخت.

نقد کتاب، علیرضا ذکاوتی