روابط ایران و پاکستان قبل از انقلاب اسلامی، دوستانه و کم تنش بود. پس از انقلاب اسلامی به علل چندی از جمله: قدرت گیری نظامیان در پاکستان، اختلافات مرزی، کشتار شیعیان و...، واگرایی بین دو کشور نمایان شد. تز صدور انقلاب نیز که قاعدتاً کشورهای همجوار و مسلمان ایران را در اولویت قرار می داد، اختلافات را دوچندان کرد وعلی رغم پیروزی های ایران در این زمینه در کشورهای عراق و سوریه... ،در پاکستان نمودی نیافت. پژوهش فوق به شیوه توصیفی و تحلیلی در صدد پاسخ گویی به این سؤال است که: مهم ترین متغیرهای تاثیر گذار در واگرایی ایران و پاکستان کدامند؟ فرضیه تحقیق بر این شالوده قرار گرفت که مجموعه ای از عوامل منطقه ای و فرامنطقه ای موجب واگرایی در روابط دو کشورشده است. یافته های تحققیق نشان می دهد که با مبنا قرار دادن چارچوب نظری بر اساس نظریه سازه انگارانه و تأثیر هنجارهای اجتماعی و تشکل ها بر روابط میان دولت ها، مهم ترین عوامل واگرایی دو کشور عبارتند از: اقدامات طالبان در پاکستان، رقابت ایران و پاکستان بر سر احراز قدرت منطقه ای، واکنش های افراطی علیه انقلاب ایران، روابط پاکستان با امریکا و عربستان... از مهم ترین علل واگرایی در روابط دو کشور محسوب می شوند.
کلید واژگان :انقلاب اسلامی، پاکستان، واگرایی، سازه انگاری.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک